“Pa što je ovo, za Boga miloga? Kakva je ovo knjiga?” Moram priznati da mi tijekom čitanja romana “Bibliotekar” Mihaila Elizarova, ruskog prozaika mlađe generacije, ovakva i slična pitanja nisu izlazila iz glave... Postmodernistička književnost opčinjena je knjigama i književnošću: “Ime ruže”, “Hazarski rečnik”, “Koraljna vrata”, “Klub Dumas”, “Babilonska knjižnica”... samo su neka od brojnih djela koja ilustriraju raspon, kvalitetu, ali i masovnu prihvaćenost “knjigâ o knjigama”. Ovaj, pak, ruski primjer ne zadržava se u okvirima žanra, štoviše, suvremena je to varijacija barem još nekolicine žanrova, tako i onog koji se ogleda u opsjednutosti serijskim ubojicama, psihopatima i nasiljem općenito - lako ga je identificirati u romanima: “Američki psycho”, “Kad jaganjci utihnu”, “Ovo nije zemlja za starce”, “Elementarne čestice”, “Muškarci koji mrze žene”... Baš kao i neočekivano fragmentarna, a opet razmjerno linearna i čitljiva kompozicija, neočekivano je i krvavo okruženje “Bibliotekarove” radnje, ispunjene bespoštednim obračunima i ratovima, čiji su sudionici još neočekivaniji: vremešni heroji socijalističkog rada, penzionirani kopači kanala i operatorice kranova, bivši partijski sekretari i ini razvlašteni funkcionari, ratni veterani i pjevači revolucionarnih pjesama, te još svakojaka bulumenta sovjetskih relikata prošlosti. Isti se udružuju u zasebne “biblioteke” i nesmiljeno sukobljuju ne bi li se domogli zastarjelih knjiga zaboravljenoga režimskog pisca Dmitrija Gromova i tako si priuštili novu mladost, moć i mudrost skrivenu u njima. Jer, pokazalo se da te knjige, koje se svakom normalnom čovjeku čine kao podsmijeha vrijedni otpadci socrealističke literature, čitačima daju nadnaravnu moć! (iz recenzije Denisa Peričića)
Podijeli na Facebook
