Viktora Žmegača naša kulturna javnost poznaje ponajprije po kapitalnim knjigama, velikog opsega, zasnovanima na golemoj općekulturnoj erudiciji i znanstvenoj akribiji. U ovoj knjizi Žmegač pokazuje i svoje drugo lice: umijeće da govori u kratkoj esejističkoj formi, često na rubu beletrističkog, autobiografskog i feljtonističkog stila. Povijesne uzore ovoj zbirci kratkih zapisa mogli bismo naći u sličnim knjigama Benjamina, Adorna i Valéryja; taj tip naizgled nepretencioznih eseja pisali su i semiotičari Barthes i Eco. Na sažet i poentiran način Žmegač gaji diskurs kojemu najbolje pristaje naziv “sintetična proza“. On prepleće različite tipove diskursa: kulturološko razmatranje, memoarsko pripovijedanje, aktualistički zapis o društvenim i kulturnim težištima suvremenog razdoblja. To je sintetička proza u tom smislu što je zasnovana na jakim kontrastima između filozofske teksture i “otkvačenih“ zapisa koji prizivlju atmosferu tramvajskih vožnji. Predodžbu naravi knjige nude naslovi pojedinih zapisa, koje treba shvatiti ironijski: “Celuloidni moral“, “Starenje junaka“, “Tradicija, sladoled i suze“, “Dijalektika tehnologije“, “Samson kod frizera“, “Nadrealisti i kravate“, “Diskretni šarm futurologije“, “Što bi rekao Baudelaire?“, “Bumo se seksali“, “Paskalov poučak“, “Kazalište života“, “Oskar Wilde na motoru“, “Geometrija i povijest“, “Boris Godunov i KGB“ i dr.
Podijeli na Facebook
