Knjiga Dubravke Oraić Tolić “Čitanja Matoša” svojevrsna je sinteza autoričinih znanja i spoznaja o jednome od najvećih hrvatskih pisaca. Podijeljena je u dva teorijsko-metodološka bloka: “stara” i “nova” čitanja. “Stara” su čitanja pisana u znaku stilističke analize i strukturalne semiotike. Tu su uvršteni rani esej “Matoš i avangarda”, studija “Matoševa proza” i dvije interpretacije antologijskih tekstova: pripovijetke “Camao” i putopisa “Oko Lobora”. “Nova” čitanja, nastala nakon 2010. godine, signiraju epistemološku mijenu u struci, pa su tekstovi pisani iz interdisciplinarne vizure na presjecištu kulturologije, antropologije i imagologije. Tako se u eseju “Matoševe metropole - Matoševe provincije” autorova ideologija veže uz imagologiju grada i sela te se Zagreb razotkriva kao oksimoronski imagem grada-sela s afektima “ljubav-mržnja”. U eseju “Matoš i žene” autorica prati Matoševe iskaze o ženama i umjetničke imaginacije žena, otkrivajući da je rani Matoš bio rodno korektniji i zaigraniji od kasnoga Matoša. Do sličnih nalaza autorica dolazi i u studiji “Matoševa poetika sna”. U ranoga Matoša san je često motivacija da bi se zbilja prikazala na groteskan i karikaturalan način, a u kasnoga Matoša svijet snova postaje druga, viša zbilja koja zamjenjuje realnu zbilju te je autorski subjekt imaginira u spoju simbolizma i secesijskoga znakovnog obilja. Knjigu poentira esej “Matoš i nacija”. Iščitavanje Matoševe multimedijske publicističke proze tu je rezultiralo političko-kulturnim modelom nacije koji je upravo danas aktualan, a novi pogled na estetske reprezentacije nacije razotkrio je znane i neznane postupke dezideologizacije velike moderne teme.
Podijeli na Facebook
